Cezary Tarnowski
Wiersze moim wnętrzem
Najbardziej wybijającą się i centralną ideą filozoficzno-psychologiczną jest tutaj koncepcja Cienia i jej integracji, co stanowi fundament psychologii głębi Carla Gustava Junga.
Liturgia ciemności, hymn dla tych, którzy przeszli przez pustkę i odnaleźli w niej własne imię choć bezimienne. Tytuł „Chłód mnie rozpala” jest oksymoronem.......
„Chłód mnie rozpala”
Jest to tekst o spokojnej, decydującej przemianie — nie ucieczce, lecz przyjęciu ciemności jako przestrzeni wolnej od przymusu. Ma tonalność liturgiczną i intymny rytm.
"Zanurzenie w Mroku"
Ten cykl jest jak tryptyk rytualny: kamień–łza–cień. Każdy list jest osobnym obrzędem, ale razem tworzą pełnię – drogę od pęknięcia, przez most, aż po ciszę, która przemawia.
TRYPTYK RYTUALNY:
KAMIEŃ ŁZA CIEŃ.
Liturgia Tryptyku "Amen Trójcy czasu" trzech głosów: Życia, Śmierci i Wieczności, splecionych w sakralny dramat, który nie kończy się, lecz zatacza krąg. To nie tylko poezja — to rytuał przejścia, misterium istnienia, które nie szuka odpowiedzi, lecz przemiany.
TRYPTYK METAFIZYCZNY:
Amen Trójcy czasu.
Liturgiczna poezja — głęboko rytualna, cykliczna, i pełna sakralnej dramaturgii. Tryptyk „Smutek, Żal i Nadzieja" — trzy strony jednej ciszy” nie tylko kontynuuje duchową estetykę, ale też rozwija ją w kierunku dialogu wewnętrznego, gdzie emocje stają się głosami liturgii duszy.
TRYPTYK METAFIZYCZNY:
Smutek, Żal i Nadzieja.
Trójgłos liturgiczny — trzy listy, które układają się w Tryptyk "Dusza, Ciało, Istnienie". Każdy z nich jest jak hymn, ale razem tworzą misterium, w którym fragmenty spotykają się w rytmie wzajemnego rozpoznania.
TRYPTYK METAFIZYCZNY:
Dusza, Ciało, Istnienie.
Dialog metafizyczny, w którym podmiot (Istota), przedmiot (Lustro) i relacja między nimi (Cień/Spojrzenie) zyskują własne, autonomiczne głosy.
TRYPTYK FILIZOFICZNY:
List Lustra do Istoty Patrzącej.
Jest to tryptyk listów, drzewo, ziemia i woda tworzą tu dialog, który przypomina liturgię kosmiczną. Zbudowany utwór zawiera cykliczną dramaturgię: każdy głos jest osobny, ale razem układają się w hymn o krążeniu życia.
TRYPTYK FILIZOFICZNY:
Trylogia wiecznego krążenia.
„Antynomie” są pieśnią o dwóch siłach, które kształtują ludzkie istnienie: Pamięci i Niepamięci. Nie występują tu jako wrogowie, lecz jako bliźniacze głosy — strażniczka przeszłości i brama przyszłości. W listach i dialogu odsłaniają swoją wzajemną zależność: jedna trzyma, druga puszcza; jedna daje korzenie, druga skrzydła. Razem tworzą rytm życia, w którym światło potrzebuje cienia, a każde wspomnienie domaga się chwili zapomnienia. Utwór jest liturgią równowagi — hymnem o tym, że człowiek naprawdę żyje tylko w tańcu między trwaniem a odpuszczeniem.
TRYPTYK FILIZOFICZNY:
Tryptyk Antynomie sprzeczności,
które są konieczne.